De eerste weken wonen op wielen zitten erop. We zoeken allemaal onze plek in de camper en dat is niet altijd makkelijk. Het is wennen om 24-7 met elkaar te zijn in een totaal andere leefsituatie.
Mijn focus lag de eerste weken vooral op Laury en hoe zij de nieuwe situatie ervaarde. Guy had al snel zijn draai gevonden. Het rijden gaat hem goed af en hij kan goed een knp omzetten. Ik vergat stil te staan bij hoe ik mij voelde. We waren iedere dag maar aan het rijden en rijden en gingen van plek naar plek zonder echt een plan. We hadden ook afgesproken dat we geen planning zouden maken maar dit voelde niet als rustig wennen. We leken wel haast te hebben.
Stop
Even het gaspedaal los laten en laten we de camper even 1 a 2 weken rust geven zei ik tegen Guy maar ik bedoelde natuurlijk vooral laten we zelf even rust nemen. Laten we even ergens langere tijd blijven en een pauze nemen. We zochten een camping op en zijn hier uiteindelijk tien dagen gebleven. Wat was dit fijn, even niet rijden. Ik stelde voor om een toch een soort van planning te maken zodat we ook beter onze dagen kunnen indelen en niet te lang aan het rijden zijn. Een planning is handig maar maar we willen ons zeker ook laten verassen door wat er misschien wel onverwachts op ons pad komt en dat is ook de reden waarom we geen (eind)doel hebben. Alles staat open maar het vinden van balans in ons nieuwe leven is wel belangrijk. Elkaar ruimte geven en communiceren was nog nooit zo belangrijk geweest.
Vooral het vinden van een dagritme vind ik nog lastig. De dag starten we zodra Laury wakker is en dat is vaak rond half acht. Voorheen zat ik rond dit tijdstip al in de auto met Laury om haar naar de opvang te brengen om vervolgens door te rijden naar kantoor. Dat gevoel van moeten haasten is zo fijn om niet meer te hebben. Op je gemak wakker worden en lekker met Laury knuffelen zolang als we willen. Op die momenten sta ik vaak stil bij hoe fijn het is dat we dit doen. We ontbijten samen, iets wat we in Nederland vaker niet dan wel deden. Ieder ging in de ochtend zijn eigen weg en je moest voldoen aan bepaalde verwachtingen en verplichtingen.
Dankbaar
Laury zegt op een gegeven moment tegen mij, he mama ik ben blij met ons nieuwe huis want jij en papa zijn er altijd. De onzekerheid die ik de eerste weken voelde als moeder maakte nu ruimte voor een gevoel van dankbaarheid en trots. We hebben deze stap gezet en het maakt niet uit voor hoelang maar we doen dit. Wie niet waagt wie niet wint……..
